Wat fijn dat jij er bent
Ze was van mijn moeders leeftijd. Toen ze tegenover mij in de stoel zat moest ik moeite doen om haar lieve ogen te zien, ze waren wat verstopt achter haar bril.
Ze had moeite om de wereld te vertrouwen, ook om mij ‘de therapeut’ te vertrouwen en ze wist niet of ze hier wel welkom was op aarde.
Ze zag er prachtig uit; krullend haar, allerlei vintage truitjes en vestjes over elkaar heen, met prachtige gedetailleerde knopen of broderie. Ze bezat een wijsheid en liefde voor taal die ik bewonderde.
Lang geleden had ze een hersenbeschadiging opgelopen. Ik weet niet of dit de reden was van haar vertraagd spreken, maar onze woorden werden poëtisch en dragend. Misschien dat ik hier wel het meest van genoot.
Ik belandde met haar in een wereld waar woorden een voertuig waren naar diepere laag. Een wereld van haar demonen en prinsessen.
Subtiliteit en vertraagdheid was ons contract.
Ook ik ken de droomwereld goed, het wegdrijven naar werelden buiten dit aardse. Waar energie voelbaar is en grenzen onduidelijk.
Ben je dan wel bestemd voor deze aarde?
Ze heeft mij diep geraakt, en in 1 van de mooiste sessies die ik ooit heb gehad zat ik met haar op de grond waar zij lag: Zij, nu sessies later, dapper oefenend in welkom zijn.
Inademend dat ik er echt ben.
Samen in oogcontact, vroeg ze mij om haar kruin en hoofd te strelen en af en toe tegen haar te zeggen dat ik het fijn vindt dat ze er is.
Ik hield haar hoofd vast en liet samen met haar tranen.
Ik over mijn weg naar mij welkom voelen, en dankbaar voor dit tedere moment zei ik recht uit mijn hart:
‘Wat fijn dat je er bent‘
